Sensizlik & Candan Erçetin

Bir garip hüzün çöker insana

El ayak çekilince

Tek başına kalırsın dünyada

Etraf sessizleşince

İnan bu ev alışamadı

Hiçbir zaman sensizliğe

Şimdi sensizlik oturuyor

Kalkıp gittiğin yerde

Yalnızlığa elbet alışır bedenim

Yalnızlıkla belki de başa çıkabilirim

Çok zor gelse bile yaşar öğrenirim

Sensizlik benim canımı acıtan

Bir derin korku düşer ruhuma

Duvarlar seslenince

Karanlık oyun oynar aklıma

Gölgeler dans edince

İnan bana alışamadım

Hiçbir zaman sensizliğe

Şimdi sensizlik dolaşıyor

Çıkıp gittiğin bu evde