Bırakma, yüzüstü bırakma beni*

Hiç ayak değmemiş, at izi görünmemişti,

Ama vaktiyle bir Kazak alayıydı, geçmişti

O yoldan. Ardından bir yaman küheylan,

Bir güzelim eyerdi sallanan sağrısında,

İpek dizginleri çözülmüş, yuları da,

Ardından bir genç Kazaktı koşan.

Koşarken bağırdı Kazak:

“Bekle, bekle sadık atım benim,

Bırakma, yüzüstü bırakma beni,

Çeçenlerin hışmına salma beni.”

… ..Kulübenin köşesinden bir türkü sesi geliyordu. Tiz, titrek bir ses:

Türkiye dalığ giden Gregor Kul,benin beyaz badanalı duvarına dayandı, ne atların kişnemelerini, ne de

sokaktan geçen arabaların gıcırtısıını işitir oldu.

… ..

…. ..

*Ve Durgun Akardı Don  &  Mihail Şolohov