Öyle Geçer ki Zaman

Öyle geçer ki zaman

Seni unutmak ne mümkün

Gençlik günlerimizde ömür dediğin

Halıymışçasına sonsuza uzayagiden

Meğer bir göz açıp kapama kadarmış

Öte âlemde ne zaman ne mekan varmış

Mezcolmuşcasına dumanlaşırız

Kenetlenmiş hâlde Tengriye ağarız

Yitirilmedik ne kaldı bana

Varlığımdan başka

Varoluşum sudur etmiş Varlıktan

Domuzdur aslın ı inkâr eden

Yeni bir hayat arıyorum kendime

Dünya dar gelir oldu artık bendenize

Kalmadı keşfedilmedik ufukötesi

Merâk eder olduk âhireti

Çıksak ya bi’fasıl Ağrıya

Yaklaşmış olmaz mıyız semâvâta

Gözümde tüter oldun zamanla

Benden ufuk misali habire uzaklaştın yaklaştığımda sana

Varlığım varlığına olsun armağan

Nasıl olsa değil mi Varlık özü bütün varlıkların

Melekler bir tarafta

Nebatât ile hayvanât öbür cenahta

Bense kalakalmışım arafta

Mağaranın dip duvarındaki gölge oyunlarına gözlerini dikmişsin

Tabii ki yaşamadan vazgeçemezsin

Bilirsen taşradadır aslın

Bu kere hayata kulaç atarsın

Buz kesen pınar suyuyla 

Almışım âbıdestimi son ânımda

Çakmışım vedâmı zamanlı - mekânlı evrene

Kelimeyişehâdet yeliyle yelken açıyorum zamansız - mekânsız âleme

HeyHât öyle geçer ki zaman

Seni unutmağa var mı imkân.   

Teoman Duralı

23 Mart 2015