....mesafeler

Mesafeler...

Her zaman uçsuz bucaksız mıdır acaba? ...
Mesafe denince,
Ne gelir ki insan aklına? ...
Ne acıtır ki insanın canını uzaklardaki bir sevgili kadar?
Bir gün batışı dalan gözler değil midir uzaklara?
Hani bir yere kadar gözdür ya bu gözler,
Görebildiği en son nokta değil midir,
O gözler için en uzak nokta? ...
Oysa...
Uzaklardan da uzak mesafeler vardır arada,
Uzaklardan da uzakta bir özlenen...
Ulaşılmayı beklenen,
Ya da ulaşmayı bekleyen...
Gözünü korkutur ya mesafeler bazen insanın,
Gözler haddini bildiği kadar gördüğü noktadayken,
Sanki görür gibi o en mesafeliyi,
Akar ya bir damla yaş gözlerinden...
Hani bazen,
Yorulur ya gözler ağlamaktan,
Dayanamaz olur da,
Taşar özlemler yüreğinden,
Gözlerine bir yol bulur da,
Damla olup akar avuçlarına...
Sabretmek,
Bir yerden sonra isyanlara dönüşür ya...
Mesafeler girince araya,
Yüreğe özlemler dolar ya...
Hep uçsuz bucaksız mıdır acaba mesafeler?
Arada dağlar olmasa,
Yollar olmasa arada uzanan,
Ve gözler,
En yakınına dalarsa,
Mesafen bir nefes kadar yakınınsa...
Ama,
O mesafe ötesi asla ulaşılmayacak olansa.....
Mesafeler...
Hep mesafedir ne kadar yakınında da olsa....
Özlemler güzeldir,
Mesafeler sonrası sana da özlem varsa...
Mesafeler...
Güzeldir...
Karşılıklı insanın canını acıttığında...
Karşılıklı gözler daldığında...
Aşka aşk,
Sevgiye değer kattığında...
Mesafeler...
Bazen gerektir aslında...

Sevnur Şaylan