Vuslat

 

 Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,

   Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
   Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
   Görmezler ufuklarda şafak söktüğü anı.
   Gördükleri rü'ya,ezeli bahçedir aşka;
   Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka,
   Bülbülden o eğlencede feryad işitilmez,
   Gül solmayı,mehtab azalıp bitmeği bilmez;
   Gök kubbesi her lahza bütün gözlere mavi,
   Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;
   Sevdaları hulyalı havuzlarda serinler,
   Sonsuz gibi bir fıskiye ahengini dinler.

   Bir ruh o derin bahçede bir def'a yaşarsa,
   Boynunda onun kolları,koynunda o varsa,
   Dalmışsa,onun saçlarının rayihasiyle.
   Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle;
   Yıldızları boydan boya doğmuş gibi, varlık,
   Bir mu'cize halinde,o gözlerdedir artık;
   Kanmaz en uzun buseye,öptükçe susuzdur.
   Zira susatan zevk o dudaklardaki tuzdur;
   İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan,
   Bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan.

   Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
   Bir gün, nereden,hangi tesadüfle gelirler?
   Aşk onları sevk ettiği günlerde,kaderden,
   Rüzgar gibi bir şevk alır oldukları yerden;
   Geldikleri yol... Ömrün ışıktan yoludur o:
   Alemde bir akşam ne semavi koşudur o!
   Dört atlı o gerdune gelirken dolu dizgin,
   Sevmiş iki ruh,ufku görürler daha engin.
   Simaları gittikçe parıldar bu zaferle,
   Gök her tarafından donanır meş'alelerle.

   Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
   Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar,
   Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
   -Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
   Bir an uyanırlarsa leziz uykularından,
   Baştan başa, her yer kesilir kapkara zindan.
   Bir faciadır böyle bir alemde uyanmak,
   Günden güne hicranla bunalmış gibi yanmak.
   Ey talih! Ölümden de beterdir bu karanlık;
   Ey aşk! O gönüller sana mal oldular artık;
   Ey vuslat! O aşıkları efsununa ram et!
   Ey tatlı ve ulvi gece! Yıllarca devam et!


    
                        Yahya Kemal BEYATLI